Dariusz Jacek Bednarczyk - wiersze

 Dariusz Jacek Bednarczyk - ur. w Jeleniej Górze. Absolwent Wydz. Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Mgr administracji. Współautor Wieluńskiego Słownika Biograficznego, t.3,  pod redakcją Z. Szczerbika i Z. Włodarczyka, Wieluń 2016 r., antologii poetyckiej Inter- „Globalne Wioski”, Toruń 2019 r., antologii sf „Krawędzie Otchłani” Żary 2021 r., antologii „Węgry oczami Polaków” Warszawa 2021 r. oraz „24/02/2022 Antologia dla Ukrainy: Wiersze”.

Ponadto inne publikacje m.in.: Odra, Czas Literatury, Śląsk, Fabularie, Czas Kultury, Poezja dzisiaj, Inter-, Magazyn literacki aha! (Kanada), Kultura Connect Magazine (Australia).

 

Pierre-Auguste Renoir na zabawie w Moulin la Galette

 

 

                                      hojnością lata

                                      beztroskich zajączków świetlna improwizacja

                                      na wybiegu miękkich spojrzeń

                                      harcownicy flirtu

                                      koryfeusze zdrowej cery

                                      konkwistadorzy rytmu

                                      nad szklanką aperitifu

                                      dogmaty jedwabnej aksamitki

                                      niesfornych loków znad czoła

                                      dyskrecją radosnego tłumu

                                      kwestia ostatecznego rozwiązania

                                      nad wyraz złożonego problemu podwiązki

 

 

                                                     * * * 

 

                                      Paul Gauguin spotyka Manao Tupapao

 

 

 

                                        od zaskoczenia wolna jak i nieprzyzwoitości

                                        zupełnie naga – całkiem niewinna

                                        w tonacji fioletu miękka linia przerażenia

                                        święty strach ciemnościach skrzący

 

                                        na straży mroku i tego co pierzcha

                                        zwiędła kapłanka westalka milczenia

                                        w tonacji fioletu żałobne dzwony

                                        święty strach ciemnościach skrzący

 

 

                                                *  *  * 

 

                                                Francis Picabia

 

 

                                             Poświęciwszy malarstwu

                                             Barcelonie Nowym Jorku Zurychu Paryżu

                                             Żywiołowi zabawy zmysłem prowokacji

                                             Wszystko co zgłaszało pretensje na serio

 

                                             Dziewiętnaście numerów i „Najświętsza panienka”

                                             Ponieważ właśnie porzucił styl mechanistyczny

                                             Naraziwszy się swemu papieżowi maluje monstra

                                             W plątaninie serpentyn postaci tandetnego filmu

 

                                             Opuszcza Paryż osiedla na południu

                                             I morskich podróży nie zatrzyma dłużej

                                             Przezroczystość bowiem jak urok przygody

                                             „ /…/ by przodować – jest biec szybciej od innych”

 

 

 

                                                              *  *  *

 

                                                        „Lato” Moneta

 

                                                     

                                                       płowych traw

                                                       nieuchwytnej w upale błękitnego

                                                       tak zbliżonych

                                                       że słońce podobnie jak drzewa

                                                       nie znajdując oparcia w tej żółci

                                                       łączy dźwięku

 

 

 

                                                       *  *  * 

 

                                                       Młodość Constable’a

 

                                                  

                                                   także i pejzażach

                                                   niebo ‒ ruch obłoków ‒ opary mgły

                                                   soczystej trawie

                                                   Piero Della Francesca i Vermeera

                                                   wbrew akademii jako syn młynarza

                                                   kładąc gęstymi pociągnięciami

                                                   jedynie wierszy Goethego