Irmina Kosmala - Lekcja dojrzałości i inne wiersze
Zagłada
Przerębel nocy tuż przed martwym świtem
pęka pod naporem twojego oddechu
Niemoc ogarnia każdy atom ciała
W cienkim bunkrze z iluzji
szukamy ratunku
Nie ma dnia
bezmoc w beznocy sączy się niemrawo
Dymy kłamstw wsiąkają
naszym duszom w płuca
Nie ma schronu zachód dawno zaszedł
na swoje wygodne połacie wykrętów
Być może ten zacisk co ci puścił w głowie
powróci na miejsce – i będzie jak dawniej.
Chcesz świata bez granic – wysadzasz granice
naszej wytrzymałości
by ciebie nie zgładzić
Jarosław Kapłon
Jarosław Kapłon – urodził się w 1972r we Wrocławiu. Poeta, muzyk. Debiutował tomem wierszy Sprawy przyziemne (2012). Ponadto opublikował: Grawitacja (2013), Projekcja (2013), Oswajanie chmur (2016). Stop-klatka (2021).Współautor tomiku wydanego wraz z Marzeną Bruś "W miłości chodzi o wszystko" (2015). Jego wiersze ukazały się w almanachach pokonkursowych jak i w antologii „Poeci Polscy” – pisarze.pl (2016), (2017). Laureat Ogólnopolskich Konkursów Literackich m.in. XVI Ogólnopolskiego i Polonijnego Konkursu Literackiego im. Leopolda Staffa. Jego teksty publikowane były w czasopismach takich jak; „Akcencie”, „Migotaniach”, "Akancie", „Szafie”, „Nestorze”, „Ricie Baum”, „Interze”, „Wakacie”, „Zamojskim Kwartalniku Kulturalnym”, „Wyspie”, „Salonie Literackim”, „e-Tygodniku Pisarze”, Internetowym Magazynie Kulturalno-Literackim Szuflada.net, „Kurierze Zamojskim”, „Śląskiej Strefie Gender”, „Magazynie Literackim”, „Obszarach Przepisanych”, "Nowych Myślach”, „Helikopterze”, „Bezkresach”, „Drobiazgach” jaki i w „Poetyckiej Poczcie Radia Koszalin”. Obecnie mieszka i pracuje w Zamościu.
Rafał Gawron - nowe wiersze (wrzesień 2021)
Z BALKONU W LAS
urwać ten kawałek zapachu
schować w kieszeń głęboko
pod sercem
niech kwitnie
codziennie w mieście
kroplę ze źródła ususzyć
schować w zielniku
pragnąć wrócić
do miejsc gdzie przechodziłeś
obok dnia i obok
na łące rozłożyć ramiona
wzbić wyobraźnię w błękit
złapać chmurę pod głowę
odetchnąć drogą spokoju
uwiecznić krajobraz w sobie
być górą gdy dno
sięga po szyję
Czystogarb 22 08.2021
Katarzyna Dominik - wiersze (66)
Choćbym była jak drzewo niedające owoców
Bólu! Chwil bez Ciebie niepojęte zliczyć,
dni i nocy, które przesiąkły cierpieniem.
Życie krzyżmem sczerstwiasz, nie wytycza granic,
rodząc owoc marzeń w paliatywnym niebie.
Skrzące łzy poranka, niczym deszczu krople
w nieumarłej duszy, której śmierć nie tyka,
płyną strugą śmiechu – sekundy te drobne,
ale będę tańczyć, póki gra muzyka.
*
W kawalątkach źrenic pozbawionych lśnienia,
odbija się oddech dziewczyny z sąsiedztwa
– i choćbyś mnie Bólu, troską sponiewierał,
pośrodku gwiazd wielu nie przestanę stąpać.
Człowiek to pionek na szachownicy życia
Kiedy z ziemi znikło
wszystko
poza gromadą graczy.
Kiedy finalnie jest źle,
dobrze wcale,
dusze czerstwe jak graham z wczoraj,
oddychają nad brzegiem rzeki
i wędrują po szachownicy
zbijając człowiecze pionki
jednym ruchem.
Zatopione w ciszy
z dogasającym ogarkiem gromnicy,
z czarnych na białe pola,
z góry i na szczyt
po chwilę prawdy
z nieuśmiechniętych twarzy.
Skąd tyle martwicy,
w wydawałoby się, że żywym ciele?
Kto znowu przegrały partię? – Kolejnej już nie będzie.
Wbrew i przeciwko
Boże, oni chcą zakuć w kajdany
resztki wolnej woli.
Zdeptać buciorami, ubezwłasnowolnić słowo.
Chcą zrobić z niego pasztet wielkanocny
i barszcz wigilijny z grochem i kapustą.
Boże! Oni są przekonani, że myślą.
Że na śniadanie zjedli całą mądrość Syracha
i wypili kubek kodeksu drogowego.
Że nic co ludzkie nie jest im obce.
Oni stawiają żądania już od progu, Boże.
Organizują rajd o Grand Prix Głupoty –
udział wzięło trzydziestu Judaszowych srebrników –
i każdy wieszcz nad wieszcze.
Ziarno sprzeciwu karczują pierwej
z korzeniami.
Boże, większość zastępów szalbierzy
oblegają loże masońskie,
siebie lepszych przeprogramowując
na nagrywanie binauralne.
Jeden przemawia a reszta
słucha jak szczury Flecistę z Hameln
W mojej Wieży Babel
cisza.
Jutro czekam na ciebie Boże.
Porozmawiamy o tym,
o czym ja myślę.
Wewnętrzna batalia z sobą o siebie
Bywają chwile, kiedy w duszy gości
różaniec życia ludzkich wątpliwości.
Niezrozumiałe wewnętrzne rozdarcie
drąży niepewność wściekle i uparcie.
Zbyt wiele pytań, błędnych odpowiedzi,
w krypcie sumienia na ramieniu siedzi.
Świadomość sprzęga, gdy serce wciąż waży:
wybrać pustelnię, czy ogród pejzaży?
Zanim nadejdzie ostatnia godzina,
odnajdę Mojrę, która czas napina.
Wówczas rozegram batalię o siebie,
by wreszcie poczuć, jak pachnie bez w niebie.
I znowu ujrzę jasny płomień prawdy,
w snach objawiony, który tlił się zawżdy.
Pojmę, dlaczego ból jest moim bratem,
a siostrą wiara skrywana na potem.
Walka o siebie
Wolni ludzie nie idą w piątej kolumnie,
nie przesiadują w schronach
przed czasem.
Ciało nie jest dla nich,
mogą ubierać się jak chcą.
Myśl, słowo, gest, pasują do pacyfy,
dzieci bawią się gdzie i czym popadnie,
psy biegają.
Nie myślałam, że ten zaszczyt
kiedykolwiek mnie kopnie
na ulicy.
Mech
Zapisuję myśli.
Myśl w ruchu maszeruje.
Nafaszerowanie.
Za kilka nocy więcej,
wiersz pod respiratorem
przeczytam sztywnymi źrenicami.
W teatrze poezji nie zajmę pierwszego rzędu.
Stamtąd widać scenę.
Z ostatniego gęsto rozpisane dialogi.
Nie teraz, nie w ten sposób, nie tak szybko
odejdę raz już nie wiem który.
Tak niewiele, a jednak krotność –
tak sądzę, choć mam tylko naftę,
zdołam otworzyć oczy
i znaleźć świecę.
Na wczoraj nie dodam kropki.
One wciąż się wyrywają.
Tańczą na kartce z przeszczepioną liniaturą.
Być może jestem dla nich ważniejsza
od kółka i krzyżyka
ciułanych na marginesie
zgrabnie uśmierconego
ciała bez rąk.
Chcę jeszcze!
Konikotomia
Po śladach łez,
na innym choć wciąż tym samym szlaku,
często spóźnione za wcześnie,
kiedy zapuka otworzę.
Nie złożę interpelacji,
nie będę prolongować.
Na koniec dodam
manuskrypt Einsteina –
tajemnicę poezji
w źródłach mi wiadomych.
(Nie)pełnosprawny
Wiersz już niesprawny tuszu nie przyjmuje
w bezdusznym słowie, które się zaczyna,
kiedy logika, utkwiona w rozumie,
sensu cierpienia wciąż się upomina.
Czymże jest życie pod– lub nie– świadome,
gdy echo bólu niezapowiedziane
nawiedza strofy i jak żagiew płonie?
Pytam niebiosa o trzeciej nad ranem.
Wszystko się może wydarzyć przypadkiem,
chwilowa niemoc i deficyt szczęścia.
Lecz jeśli ręka podąża za wzrokiem,
poezja będzie za natchnienie wdzięczna.
A gdy znużenie zawita nie w porę,
sen o przyszłości do grobu zabiorę.
Doba z kawałkiem
Gestem zdrady
pozbawionej suplementacji
zburzyłeś epicentrum
wyciągniętej ręki.
Byłeś na wieki.
Oddałam ci więcej.
Kiedy zniknąłeś
z ostatnim wypalonym papierosem,
zastanawiałam się jak wrócić do „przedtem”
pomijając niechciane „teraz”
i nie dać się zranić?
Wywrotna rzeczywistość.
Wczesnoporonne myśli, słowa, czyny –
wszystko, wszędzie, naraz
wystawiłam za drzwi razem z tobą.
Ekspertyza
Drzewa kocha się za zieleń,
różę za cierń na łodydze,
zaś wodę, że słów echo niesie
wzdłuż trzech brzegów, które nie chcą być bose.
Z ciszy omdlałej przez nierozchodzone słowa
chwilę temu zarywają czytane od tyłu książki,
by być o krok do przodu z goła
przed innymi, drwiąc z poetów, jak życie przyciężkich.
Pod ręką gwiazd za dnia zakrzepłych w objęciach konarów,
gdy biały kruk osacza sen bezkrwistymi piórami
kiedy czas po temu, literami wsiąkają w trójnasób
zapach tuszu, uwalniając wiersz z liści utkany.
Bezodwrotnie
Kiedy zakładam różowe okulary,
słowa wodosiejki
ubezwłasnowolniają ciszę,
która za futryną nocy
gra z marzeniami w pokera.
Nie mówię amen
wytrawnym chwilom, przeciwnie.
Wszystko, co na lewo od prawej,
wyciągam z rękawa i mówię:
strit.
Nie czekam na ciąg dalszy nastąpi,
używam życia
i nie rozkminiam czasu na tik-tak.
Bezimienny obelisk
wyrywam z korzeniami
i staje się resortowym dzieckiem
poza poziomem pionu.
Prędkość
Pędzę autostradą
zjazdu nie widzę
życie leci jak oczko w rajstopach
kiedyś uważałam że
dorosłam do bycia dzieckiem
przeliczyłam się
Tuning w myślach
podrabiam licznik
próbuję zmyć błoto z czasu
Nie zatrzymam dni
nocy ani chwil
Dociskam hamulec
przed oczami wiedzę mur
gruzy marzeń i znicz
Tu gdzie jestem
nikt nie nosi zegarków
Zarachowanie
Stadium terminalne
wyszarpane twardej rzeczywistości,
zieje chłodem przemijania.
Ubrane wspak,
słowem stającym się nałogiem,
próbuje reanimować myśl,
dokonać przeszczepu wiersza.
Na awaryjnych
wyprzedza żałobny kondukt,
osierocone kikuty bezimiennego
poety, który opasany rdzawym drutem
zdążył jeszcze podnieść krucyfiks.
Słowa na wyłączność
Na odległość słowa kocham
dopasowuję dotyk
do niedobudzonych myśli
które zestrajam z twoim imieniem
Tak blisko w dalekim spojrzeniu
pod niebem piekła
nie rozdrabniam pocałunków
Znamy się dobrze czy nie
bez znaczenia kiedy opieram skroń
o uśmiech który
wysłałeś na pożegnanie
adresując o kilometr od nocy:
Pod wiatr za deszczem
w stronę ust
Dzień krótki jak długa noc
We wspomnienia wkładam kawałek młodości
podpinając się pod myśl
za horyzontem ust
Słowa szyję zapachem
suchej gałązki ałyczy
Dalibóg wczoraj jeszcze rodziła
gdy podziwiałam wieczorny wschód słońca
Przeinaczona
Przekorna nawet po,
oczyma wyskakuję poza pole widzenia.
Podniebny lot ptaków rzeźbię palcem,
czasem wysrebrzam kolejny włos na skroni.
Siadam na pniu dawnej wierzby,
nie płaczę – jem skibę z solą
cicho. Nie chcę spłoszyć wiatru, który
wygładza oddech.
Pomimo niczego, coś widzę.
Nie psioczę na wszystko i nic,
gdy noc pożera dzień,
bo jeśli ja to ja, to kim jest ta, którą widzę
w spojrzeniu topielicy
śmiertelna bardziej?
Historia choroby (po latach)
Po milczących korytarzach
przedsionka do innego świata,
biegają cherubiny bez skrzydeł.
W ciemnych szufladach
segregatory pełne nazwisk,
teczki w układzie
Abel, Dawid, Herod,
Łazarz, Maria Magdalena,
Szymon z Cyreny, Zachariasz.
Na białych ścianach
krew spisuje testament
Krótki biogram,
data urodzenia i zgonu
przewidziane,
historia choroby,
cierpiący podpis,
obolała pieczątka.
Wchłaniam twoją nieobecność
Adresując gwiazdę do ciebie
czuję twój zapach wdrapujący się na drzewo
Przywołuję uśmiech
na liściu który wpiąłeś w moje włosy
Tulę mrugnięcie powieki gdy
puszczałeś oczko
i tęsknię do dotyku szukającego
dołeczków w policzkach
skrywających nieśmiałość
Razem już nigdy
w zaprzeczeniu na zawsze
twoje usta zamykam
pod klucz
Zazdrośnienie
Izotopy naszych pocałunków
są jak wulkan przed erupcją
Każde drgnięcie wywołuje
obłęd zastygłej bliskości
w izospinach dotyku
Linie papilarne spacerują
wzdłuż kręgosłupa
Zazdrosne o miłość
przerwały krwiobieg
Dotyk
Nie umiem zapomnieć
jego dotyku
Patrzył prosto w moje oczy
krusząc dystans jaki nas dzielił
Nieśmiałość stała za plecami
a ja błagałam
dotknij mnie
moją szyję
ramiona
i piersi
wyrywające się do przodu
do pieszczot
On wziął mnie do raju
rozkoszy nieziemskiej
która była słodsza
od dojrzałych truskawek
Szeptałam:
dotknij mnie, dotknij mnie
chwilą intymności
dłonią mężczyzny
prawdziwego
A on muskał
błękitne spojrzenie
pszeniczne włosy
i słuchał jak zaklinałam
jego dotyk
O pierwszej w nocy
zostałam kapłanką
Skupiona w oczekiwaniu
z łona dziewiczego w bieli
stałam się świadomą kobietą
i wszystko rozbłysnęło
szczęściem
O drugiej piętnaście
przez sen błagałam: dotknij mnie
dotknij do obłędu
Jeśli po śmierci trafię do piekła
będę przeszukiwać
zakamarki Tartaru
odziana w tamten dotyk
z bezwstydem na ustach
i czerwoną szminką
igrając z pożądaniem
Ale jeśli dostąpię nieba –
będę kroczyć śladami dotyku
zanosić modły o jeszcze
jedną może dwie
pieszczoty
palcami którym
wykrzyczę:
dotykajcie mnie, dotykajcie mnie
tylko mnie – nie inną
Tuż przed trzecią
przeniosę się do czyśćca
i zginę
w gorących ramionach kochanka
na końcu jego dotyku
Tylko i ewentualnie
Niemożliwe nie istnieje, choć wcale niekoniecznie
tam, gdzie nie sięga wiersz, gdzie szept nie dopowie myśli,
gdzie niegościnne sekundy bezskrzydłego metrum
odmierzają ciąg dalszy. Którego nie ma.
A wszystko po to, by jak najkrócej umierało
życie
Między mną a mną
Wszelako, który bądź homo sapiens,
odkrył, że może rozniecić ogień.
Jął skakać. Bynajmniej nie z radości. Z poparzenia.
Dowolnie pojmując właściwie to jaskiniowiec,
poczuł ciepło na skórze – jak nigdy przed.
Zagarnął iskry ręką, żeby mieć na potem.
Gdziekolwiek poszedł ten pierwotny, słyszał
jak cień waruje przy nodze. Nawet nie wiedząc,
czy to jego, czy tamtej bestii z gęstwiny?
Nie myśląc wszystek, ów rozumny
chcąc się ogrzać, oskórował szakala z futra
i wdział bez wyrzutów. Kiedy płomień dogasał,
między sobą a sobą, objął dwa patyki raz jeszcze,
by zwietrzyć, jak to jest, że dym klaruje płomień.
Kiedy zakwitnie gwiazda
Daleko posunięta w latach,
chce uczłowieczyć posągową twarz.
Odkopać z gruzów słabość innych i swoją.
Odsłonić przyklejony do nocy księżyc.
Nie wykarczowała pełni z korzeniami –
przekroczyła Jordan wielu słońc. Ci, którzy ją znali,
dziwili się, że jest sucha, choć wezbrany z niej potok
modlitwy Frasobliwego z kapliczki pod górą.
Wciąż tam siedzi wpatrzona w kwitnącą gwiazdę.
Bez związku z poniższym
Są takie chwile, że
słowo wyrzucone z okna
staje się ciałem
i brodzi.
Grymas, który go wykrzywia,
nie bez przyczyny zostawia ślad –
ja tu byłem – wskazując miejsce dla publiki.
Niezauważany, gdy nie dotyczy innych,
mniema: na końcu tunelu zawsze jest światło
nadjeżdżającego pociągu.
Kiedy się zbliża za blisko,
łapczywie wykrada siły ponad miarę,
i tarmosi, i wlecze, i depcze,
byleby zaznaczyć teren.
To tak jakbym żyła w kimś
kogo nigdy nie miałam
na końcu języka.
Drugiej szansy nie będzie
Z wiatrem staję się ptakiem.
Suchy liść opadający na powiekę
też odleci, jeśli nie wstrzymam oddechu.
Motyle otrzepią dni ze skroni,
jakby znalazły
dolara w oceanie.
Kiedy słyszę:
patrz na ptaki, one wracają na brzeg,
czuję jak zło czai się pod słońcem
i jeśli miłość jest grzechem,
spłonę w piekle.
Lecz i tak spróbuję latać
z pierwszym wypadnięciem z gniazda
i zrobię to bez pośpiechu.
Nieobecność
Nie umknie uwadze,
kiedy w bilateralnych ustach
pozoruję słowa,
przyjmuję pozycję,
a w pustych gestach
nabieram kształtów akuratnych
do kilometrów wstrzemięźliwości.
Chwilowo wystawiam je
za rzut oka.
Fantom czasu
bezcześci wspólne śniadanie,
gdy zapach tureckiej
mierzwi gesty kiedyś nieutracone,
dziś na marginesie
rozdzielonych ciał
ścierających się ubytkiem w sobie.
Gniewne spojrzenie
tańczy między nami i kpi.
Nie, nie jestem Poetką,
nie umiem wyrzucić do kosza
śmieci, które kocham
i nie rozdrabniam minut
na moje, twoje – nie nasze.
Połowa znaczy nie równo
Czterdzieści lat jak wczoraj
przez cug komina
wleciało do studni
gdy gestor czasu
pomylił przesilenie
Zimą czuć było lato
Stare winyle wspominały
Siedem dziewcząt z Albatrosa
taborek o trzech nogach
do ściany bez uszu
gadał jak potłuczony
A oni nie tacy sami jak wtedy
już nie zapatrzeni w siebie
podzieli dzień na pół
Ona zabrała płyty
on Beatę
Odległość
Dotykam ust
których smak
śpi obok
w zimnym łóżku
Zastygłą bliskość
pieszczot
przeliczam na kilometry
Pusty dotyk
skracam trajektorią
spojrzeń –
dystansem
rozszerzającym spojówkę
światłoczułym gestem
i krzyczę o jeden raz
z twoim imieniem
Czy i dla kogo jest?
Pragnienie
by umrzeć przez
dla i z jej powodu
w pierwszą lub ostatnią
noc
Kochanie na zabój
do szaleństwa
i czytanie wyznania
z czyiś ust
napisane szeptem
bezgłośnie dławiącym krtań
Tęsknota jak nigdy
przed i po
jakbym zawsze
po grób
Kalendarz
wspólnych chwil
przyszłości
bez udręki z poświęceniem
Brak wątpliwości
i wybaczenie
w zaciszu modlitwy
która spoczęła na ołtarzu
miłości
Z miłością we włosach
Wszystko co kocham uwieczniam na kartce,
małe marzenia przechowuję w głowie.
Sennej poezji będącej w rozterce,
zawierzam zdrowie.
Jutro niepewne i dzień przestarzały,
bólem rozdarte wschody i zachody,
oddaję dłoniom, by szczęście utkały –
niebiańskie schody.
Zapach maciejki, aromat rumianku,
noc rozciągniętą na maszcie księżyca,
smak bułki z masłem i wiatr o poranku
w wierszu przemycam.
Cierpienie ciała przebitego troską
w małe radości zawijam z miłością,
bym życia pełnię, z opatrznością boską,
zszyła wiecznością.
Dekadencja
Całkiem gdziekolwiek
czterdzieści lat bez mała
razy trzy przez dwa
stało się moją poezją
a ja ich wierszem
Zgoła przez pół wieku
rozpisuję
jeden dotyk mniej
i oglądam zwiastun filmu
zastanawiając się czy
dożyję jego wejścia na ekran
*** (Rozpadam się…)
Rozpadam się daleko od siebie
po dnie dryfuję w nadziei
i trzymam się mocno na nogach
tylko ręce opadają jak
częstotliwość pitagorejska
Chcę uciec gdziekolwiek
gdziekolwiek złapać czas
jak najdalej tam gdzie
mogłabym zatańczyć z gwiazdami.
ostatni raz
Nim zamknę w sobie życie
sen wplotę w poranek
Na ulicy
Umieranie jest proste,
trudniej kogoś rozśmieszyć,
gdy pływa w formalinie.
Ilekroć oni chcą, a ja nie mogę,
mózg dostaje palpitacji,
ale nikt mu nie otwiera.
Pozorny spokój za ścianą
w fazie somatycznego
widzimisię
z tendencją nadczynności
dostraja gitarę
nekrologiem w gazecie.
Stoję na rogu góra dół,
próbuję ocalić istnienie
od przejechania.
I tylko jego wciąż za mało
Patrzę na marynarkę,
prasuję wymiętą koszulę
i wykrzykuję w twarz Bogu.
Niepodobne jest, by
równocześnie
zabrać i dać
człowieka,
będącego jednakowo
po tej i tamtej stronie życia.
Przytulam jego ulubiony
sweter,
który dawno wyszedł z mody
i przeklinam wszystkie świętości
słowiańskie, celtyckie,
kawałki podartych zdjęć,
róże, kluczyki, herbatę,
pozostałości, adrenalinę,
puste pragnienie bliskości
niewylewane za kołnierz słowa, które cedziliśmy
od rzeczy.
Ptasi móżdżek, ptasie gniazdo,
upadam pod ciężarem
nieobecności.
Pamiętam zapach jego koszuli
i czekam...
Noc, która zabiła gwiazdy
Było po północy
w deszczu i pod słońcem
Pokora ugrzęzła pomiędzy
szeptem ukrytego biodra
a skostniałym paznokciem
Czekałam długo
tylko samotność
odwiedziła i została
Nie pamiętam kiedy
skrzydła stały się białą laską
a milczenie
które zabiło moje imię
przyszło znikąd
Stoczyłam się po klifie
spękanego grobu
Pchana do tyłu
poza życie
poza świt
jestem echem
w dudniącej studni
W stadzie u Twardowskiego
Rozglądając się za okularami,
wspomniał o Antonim, tym od zguby,
jakby siedzieli w jednej ławce.
I nawet nie mrugnął powiekami
wyzierającymi spod krzaczastych brwi,
kiedy spowiadałam się z niewiedzy
pańszczyźnianej pięciolatki.
Dzisiaj powinnam być mądrzejsza
i współrzędnie wiedzieć czego nie wiem
o ciasnocie, która jest jak Piłat –
nie potrzebuje paragrafu mając winowajcę.
Znaliśmy się krócej niż wykład.
Nigdy nie oceniał.
Gdy płocha zwierzyna
odłączyła się od stada,
odnalazł mnie na pustkowiu.
List w pustej kopercie
Uczucia niemające słów
wkładam do koperty
Adresu nie napiszę
nadawcę skrywam w sercu
Nie naklejam znaczka
w obawie
by jeszcze bardziej nie tęsknić
Zapisane myślami wyznanie
pośpiesznie obdzieram
z resztek wątpliwości
Jak ująć zrozumiale
niezrozumiałe pragnienia?
Nie wiem!
Między jednym
a drugim drgnięciem powiek
pustej koperty
ze znakiem zapytania
puszczam jak liść na wietrze
wilgotny język
Może ktoś kiedyś
gdzieś tam
otworzy przeczyta
tajemny alfabet miłości?
Rafał Gawron - nowe wiersze (luty 2021)
O KWIATACH NIE TYLKO
skupiony na opisywaniu opon
wieszaków i pieluch
rozglądam się za kwiatami
widzę zapisane strony
drobnym słonecznikiem
z połowy wypadły pestki
toczy się olej stłoczony
po marginesie błędu
czci godne miejsce na boku jak
postacie na starych fotografiach
żyją swoim życiem
lub ktoś
pomaga je wyciąć z tłumu
czasem te najważniejsze
ręka ludzka niejedno widziała
a oko przyłożyło dłoń
stoję pochylony jak słonecznik
zapach kartki nie rozwiewa mnie
nie wydzieram włosów
zamknięty w ciszy głos
patrzy
Maksymilian Tchoń
Maksymilian Tchoń
Urodzony w 1987 roku. Licencjat filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno-Literackiego (STAL) z siedzibą w Krakowie. Jestem autorem tomów poezji, m. in.: Wiedziałem (2020), Ziemia złych wyroków (2019), Narracje (2019), Kolor po dniu Teoria geocentryczna (2018), W osierdzie (2017), Potępiony (2016), Ars poetica (2015), Http (2015), Niecierpliwy (2013), także książki eseistycznej: Rezerwat znaków przestankowych (2018). Redaktor Almanachu Literackiego Młodych Synekdocha i internetowego portalu BibliotekaeSynƎkdochy. Publikował w wielu ogólnopolskich pismach literackich, ważniejsze: Wyspa, Akant, Poezja dzisiaj, Biuro Literackie, 2Miesięcznik, Okolica Poetów, Gazeta Kulturalna, Galerii Sztuki Eprawda, Latarnia Morska. Pasjonuje się muzyką, sportem, oraz dobrą książką. Jego teksty są tłumaczone na język angielski i włoski. Ważniejsze osiągnięcia: Dział Archiwum Muzeum Powstania Warszawskiego wyraził zgodę na przyjęcie jego wiersza poświęconego wydarzeniom z ’44 roku pt. “Godzina W” do zbiorów bibliotecznych, określając je mianem ,cenne’. Publikowałem również swoje patriotyczne utwory na prawicowym Portalu Hej-kto-Polak! Poeta projektu antyWalentynki (FONT) Fundacji Otwartych Na Twórczość. Jeden z wierszy autora (miniatur) został wyświetlony na fasadzie kamienicy przy ul. Brackiej 1 w Krakowie. Laureat m.in. prywatnej nagrody Arnolda Samsonowicza. Motto: „Okazje są jak wschody słońca. Jeśli czeka się zbyt długo, można je przegapić.” William Wharton
Małgorzata Anna Bobak Końcowa
- poetka, malarka, animatorka kultury, ilustratora, autorka okładek. Autorka pięciu tomików poetyckich: "Brzydka”, "Żywot Pliszki", "Medalik bez łańcuszka", "Juzine" (Wydawnictwo Miniatura - Kraków) i „Co pachnie ciszej”. W październiku nakładem warszawskiego ANAGRAMU ukaże się kolejny tomik „Papierowe serwetki”. Współautor antologii poetyckich: Contemporary Writers od Poland 2000r. -2014r. wydanej w Stanach Zjednoczonych, Pszczyńskiej Grupy Poetyckiej pt: „Wczoraj, dziś, jutro”, Antologia Poezji Kobiecej pt: "Czas Kobiety"-, "Metafora współczesności" (Międzynarodowej Grupy Artystycznej "Kwadrat"), Antologia Poetów Polskich 2017 -Wydawnictwo Pisarze.pl, „Almanach pokonferencyjny pt: „Kondycja Dzisiejszej Polskiej Poezji” i „Wędrowne Ptaki” i „Wędrowne ptaki 2” Polskiego Stowarzyszenia Haiku. Publikacje na łamach „Śląska”, w "Wytrychu", "Papierowym Żurawiu”, „Gazecie Kulturalnej” Andrzeja Dembkowskiego, „Gazecie Pszczyńskiej” pod redakcją Wacława Kostrzewy, „Babińcu Literackim”, „Mega*Zine Lost & Found” Piotra Kasperowicza, Magazynie „Pisarze.pl”, „Akancie” i japońskim miesięczniku "KUZU". Debiut w 155th WHA Haiga Contest (07/2017). Firmuje nazwiskiem i prowadzi Salon Literacki. Programy odbywają się cyklicznie na Małej Scenie im. Jerzego Kozarzewskiego w Nysie przy Nyskim Domu Kultury w Nysie. Wiersze można usłyszeć między innymi w lokalnych stacjach radiowych i audycjach Polskiego Radia Katowice. Między innymi Poczcie Poetyckiej Macieja Szczawińskiego. Obecnie wiązana z Pszczyńską Grupą Poetycką. Coroczny uczestnik Pszczyńskiej Jesieni Poetyckiej. Uczestnik II Międzynarodowej Konferencji Haiku, Kraków, Instytut Manggha i FESTIWALU POEZJI SŁOWIAŃSKIEJ. Członek i założyciel Polskiego Stowarzyszenia Haiku.
Więcej artykułów…
Strona 2 z 5