Katarzyna Dominik - wiersze (10)
Realterm w metrze
Godzina szczytu, trwa wegetacja na stojąco
śledzi w oleju duszących się w konserwie potu,
gdy czekając na pływ morskiego truchła,
z naiwnością pisklęcia odliczają minuty
na wzbicie się ku żelaznej platformie.
Jednak uliczne robactwo pleni się niczym
dżdżownice po gradzie ołowianych kulek,
topiąc smutki w wiadrze łzawej kałuży
podupadających słupów Architekta świata.
List (do samej siebie) z przeszłości…
Zrodzona w drodze, na skraju myśli,
błąka się w oćmie labirynt snów.
Zlęknionym sercem zamysły kreśli,
wonnością płatka kolców bez róż.
Dziewczyno znikąd, gdzie się podziałaś?
Gdzie jest twój oddech bławatkowych pól?
Czy jeszcze wrócisz? Czy się poddałaś?
A może dusza szarpie na pół?
Uśmiech przeminął bez przyzwolenia,
za rogiem smutku znika beztroska.
A ja wciąż szukam promieni lat,
które mi pachną, jak bryza morska.
W kadrze pamięci splatam wspomnienia
dziecka ze szczęściem w rumianej dłoni.
Pragnę dziś poczuć dawne marzenia,
tańczyć z nimfami w cieniu jabłoni.
Dziewczyno znikąd, kiedy zamilkniesz,
wichrowe wzgórza pochłonie nicość.
Nastanie świt, jeśli powrócisz,
krople tęsknoty zagoją ranę.
A jeśli nie
jeżeli nadzieja gdzieś jest
niech zrobi mi śniadanie
kanapkę z masłem
niech przeczyta mi gazetę
na złotej tacy karmimy gołębie
razem kosztujemy życie
skórki czerstwego chleba
nadzieja nie chodzi
nie szkodzi
niech zapuka
niech zadzwoni
odbiorę przerywając pacierz
w noc czarną jak
skradający się mrok
czarny kot
z biegiem dnia przejdziemy się
zrywając dzikie jabłka
złożone w koszu
posłużą
Supeł
Zaciska krtań
w półsłowie
między wersami
Cel nieosiągnięty
nie odejdę
choć głos zawisł
krzesło się przewróciło
Pobiegnę ku górze
z ufnością trwającą
w niepewności
Drganiem szeptów
rozplączę nieśmiałość
Recepta
W korytarzu poezji
mało mnie
kilka słów na liniaturze
cyklamenowej tekstury
przygasająca luminacja
planetarium myśli
Osobliwy recepis
wystawiony na cito
***
Przemycając oddech
płytki jak moje ego
po którym dryfuje
niekompletna myśl
dostałam dzień
Byłam jestem być może będę
Byłam jak neofitka
pod egidą nieba
jak myśl laminowana
osobliwą treścią
Jestem łzą morza
targaną sztormem
dźwiękiem
opadającej kotwicy
W furcie życia
będę rotą
nieprzemijalności
by kiedyś nie teraz
w korporacji poezji
przekroczyć
wysokie progi Albionu
I choć jeszcze
nie czas umierać
pragnę więcej
niż tylko
zostawić ślad
obcy spojrzeniu
bliski sercu
Kazamata życia
dziewczyny znikąd
Uśpiona tęsknota
Słucham tęsknoty
kotara wspomnień odsłania
głowę na poduszce
haftowanej zapachem siana
i w półśnie czuję
jakbym znowu miała
dwadzieścia lat
nie więcej
Siedzę na łące
splatam wianek
z młodzieńczych marzeń
wracając w miejsca
we mnie schowane
W dłoniach trzymam
cały świat i połowę
wszechświata
Zapatrzona w dal
sięgam po jeszcze
Już świta
czas wstać
nieznośna pora
przebudzenia
W głąb siebie i dalej
Trafiona rykoszetem
śmiertelności
otwiera syryjską opaskę
płochej naiwności
menora nocy
W głąb podróży
pachnie zadumą:
gdzie jest jej miejsce
w tym czy w innym życiu?
Jeszcze chęci
i drgnięcie warg
już urna
ciemnica
Zdrowaśka
Jest przejazdem
garścią prochu
W świetle płomienia
Żarem płomienia rozgrzej
mojego serca glacjał mocno chwyć
oddechem przytul stęsknione spojrzenie.
Na progu doznań zostańmy jednością,
rozkołysaną impresją bliskości.
Wypełnij duszę trajektorią myśli,
namiętnością słów, nieposkromionych drżeń.
Przytul z miłością oratorium ciała,
sponiewieraj bezwstydem nieśmiałość.
Niech pocałunki permanentnej chwili,
zaleją zmysły omdlałe z ekstazy.
Niech ponad nami, w galaktyce wyznań,
plejada uczuć płynie strumieniami.
Nie szczędź dotyku, sensualnych ruchów,
intymnych wzruszeń zaklętych w pieszczocie.
W blasku kominka zniknijmy w sobie,
za kotarą snu, w medalionie nocy.
Niczyja
Omdlale stopy
tkwią w zimnej krwi –
niepewny grunt
Dłonie chcą wyzwolin
na podrapanym stoliku –
miejsca brak
Wiem wiem
nie tak miało być
nie ten księżyc w pełni
nie ten wiatr w Bieszczadach
i nie ta ja
A jednak jestem
ani przed
ani w
ani po czasie
Trzyma kciuki by
raz jeden stał się cud
Nie musi być duży
wystarczy zapach lasu
albo hosanna dnia
a najlepiej to
być czyjąś
Rafał Gawron - nowe wiersze (luty 2021)
O KWIATACH NIE TYLKO
skupiony na opisywaniu opon
wieszaków i pieluch
rozglądam się za kwiatami
widzę zapisane strony
drobnym słonecznikiem
z połowy wypadły pestki
toczy się olej stłoczony
po marginesie błędu
czci godne miejsce na boku jak
postacie na starych fotografiach
żyją swoim życiem
lub ktoś
pomaga je wyciąć z tłumu
czasem te najważniejsze
ręka ludzka niejedno widziała
a oko przyłożyło dłoń
stoję pochylony jak słonecznik
zapach kartki nie rozwiewa mnie
nie wydzieram włosów
zamknięty w ciszy głos
patrzy
NIUSY
zapchana karczma
ktoś coś ogląda
inny ktoś pije coś
jeszcze inny ktoś je coś
patrzę a tu wojsko
powiewają targane chorągwie
łap za telefon
Chodkiewicz na pierwszej stronie
bujają konie na północ
dudni ziemia
chowają się chmury
poznikały ptaki z drzew
widzę pióra
idziemy i my
ja ktoś i inny ktoś
i jeszcze ktoś inny ktoś
machamy światełkiem telefonu
pstryk i selfik z wodzem jest
łatwo poszło nam
im też
śpieszyli się widać powoli
czasu starczyło na wzmiankę
w teleekspresie
obszerny skrót z pola walki
tak teraz teraz wojny są krótkie
pstryk na kanał Syria
pstryk już Ukraina
pstryk Nigeria
pstryk Palestyna
z dobrych wiadomości
czterech strażaków
po bohaterskiej akcji
uratowało grubego szczura
zachód zawsze był pierwszy
spektakularnego niusa
pokazały media
wyjątkowo polskie
u nas póki co
aż tak w studni się
nie przelewa
KTÓRA TO SIOSTRA
NIE PAMIĘTAM
znam twój krzyż
i krzyżyk postawiony na tobie
nie martwię się o jutro
to przedwczoraj dawno było
pamiętam nie zapomnę
jakby wczoraj lat przybyło
wiosna rodzi złe nowiny
latem żniwo zbiera
by jesienią skąpać w smutku
i odkopać zimą w śniegu
miewam wizje sny nie miłe
chodzę w sobie nie śpię we śnie
Maksymilian Tchoń
Maksymilian Tchoń
Urodzony w 1987 roku. Licencjat filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno-Literackiego (STAL) z siedzibą w Krakowie. Jestem autorem tomów poezji, m. in.: Wiedziałem (2020), Ziemia złych wyroków (2019), Narracje (2019), Kolor po dniu Teoria geocentryczna (2018), W osierdzie (2017), Potępiony (2016), Ars poetica (2015), Http (2015), Niecierpliwy (2013), także książki eseistycznej: Rezerwat znaków przestankowych (2018). Redaktor Almanachu Literackiego Młodych Synekdocha i internetowego portalu BibliotekaeSynƎkdochy. Publikował w wielu ogólnopolskich pismach literackich, ważniejsze: Wyspa, Akant, Poezja dzisiaj, Biuro Literackie, 2Miesięcznik, Okolica Poetów, Gazeta Kulturalna, Galerii Sztuki Eprawda, Latarnia Morska. Pasjonuje się muzyką, sportem, oraz dobrą książką. Jego teksty są tłumaczone na język angielski i włoski. Ważniejsze osiągnięcia: Dział Archiwum Muzeum Powstania Warszawskiego wyraził zgodę na przyjęcie jego wiersza poświęconego wydarzeniom z ’44 roku pt. “Godzina W” do zbiorów bibliotecznych, określając je mianem ,cenne’. Publikowałem również swoje patriotyczne utwory na prawicowym Portalu Hej-kto-Polak! Poeta projektu antyWalentynki (FONT) Fundacji Otwartych Na Twórczość. Jeden z wierszy autora (miniatur) został wyświetlony na fasadzie kamienicy przy ul. Brackiej 1 w Krakowie. Laureat m.in. prywatnej nagrody Arnolda Samsonowicza. Motto: „Okazje są jak wschody słońca. Jeśli czeka się zbyt długo, można je przegapić.” William Wharton
Małgorzata Anna Bobak Końcowa
- poetka, malarka, animatorka kultury, ilustratora, autorka okładek. Autorka pięciu tomików poetyckich: "Brzydka”, "Żywot Pliszki", "Medalik bez łańcuszka", "Juzine" (Wydawnictwo Miniatura - Kraków) i „Co pachnie ciszej”. W październiku nakładem warszawskiego ANAGRAMU ukaże się kolejny tomik „Papierowe serwetki”. Współautor antologii poetyckich: Contemporary Writers od Poland 2000r. -2014r. wydanej w Stanach Zjednoczonych, Pszczyńskiej Grupy Poetyckiej pt: „Wczoraj, dziś, jutro”, Antologia Poezji Kobiecej pt: "Czas Kobiety"-, "Metafora współczesności" (Międzynarodowej Grupy Artystycznej "Kwadrat"), Antologia Poetów Polskich 2017 -Wydawnictwo Pisarze.pl, „Almanach pokonferencyjny pt: „Kondycja Dzisiejszej Polskiej Poezji” i „Wędrowne Ptaki” i „Wędrowne ptaki 2” Polskiego Stowarzyszenia Haiku. Publikacje na łamach „Śląska”, w "Wytrychu", "Papierowym Żurawiu”, „Gazecie Kulturalnej” Andrzeja Dembkowskiego, „Gazecie Pszczyńskiej” pod redakcją Wacława Kostrzewy, „Babińcu Literackim”, „Mega*Zine Lost & Found” Piotra Kasperowicza, Magazynie „Pisarze.pl”, „Akancie” i japońskim miesięczniku "KUZU". Debiut w 155th WHA Haiga Contest (07/2017). Firmuje nazwiskiem i prowadzi Salon Literacki. Programy odbywają się cyklicznie na Małej Scenie im. Jerzego Kozarzewskiego w Nysie przy Nyskim Domu Kultury w Nysie. Wiersze można usłyszeć między innymi w lokalnych stacjach radiowych i audycjach Polskiego Radia Katowice. Między innymi Poczcie Poetyckiej Macieja Szczawińskiego. Obecnie wiązana z Pszczyńską Grupą Poetycką. Coroczny uczestnik Pszczyńskiej Jesieni Poetyckiej. Uczestnik II Międzynarodowej Konferencji Haiku, Kraków, Instytut Manggha i FESTIWALU POEZJI SŁOWIAŃSKIEJ. Członek i założyciel Polskiego Stowarzyszenia Haiku.
Rafał Gawron (15)
Rafał Gawron -
urodzony w Sanoku rocznik 1978. Dzieciństwo i młodość spędziłem w małej peegierowskiej wiosce Czystogarb w gminie Komańcza. Kilka nagród dawno temu i wyróżnień, w tym ostatnie w Warszawie 2016r. W tymże roku wydałem swój pierwszy tomik wierszy pt. APTEKA. Z kolei w 2019 wydałem drugą książkę poetycką pt. FEST TCHNIENIE. Obecnie mieszkam i pracuję, czasami piszę w Rzeszowie.
Więcej artykułów…
Strona 1 z 3
- start
- Poprzedni artykuł
- 1
- 2
- 3
- Następny artykuł
- koniec