Szczepan Kropaczewski (28)
Pro publico bono...
Kornel
Zdrajcą Ciebie nazwał człowiek bez honoru
kiedy już leżałeś w Panteonie chwały…
Ciebie, nieugiętą redutę oporu
groźną jak cios miecza, a twardszą od skały.
Niezłomny rycerzu Ojczyzny w potrzebie
odporny na wszelkie, kompromisu kroki…
Ludzie Cię kochali, a osądzą w niebie.
Na ziemi masz pomnik, trwały i wysoki…
Żadna Ciebie gnida w zakłamanym zwidzie
nigdy nie obrazi przed Ojczyzny frontem.
Czy stare powróci, czy najnowsze idzie
Ty będziesz jak żołnierz z zapalonym lontem
gotowym dać odpór niewoli ohydzie -
byle z czystym sercem i przejrzystym kontem…
- 10. 2019r.
Sz. K.
Rozstanie
Skrzydlaty żaglowiec podpłynął do kei,
zarzucono cumy i spuszczono trapy.
Człowiek, który kocha, nie traci nadziei
choć żałość go dusi na kształt wielkiej łapy…
Zabierz mnie kochany ze sobą za morze.
Tam będę ci żoną wierną ponad życie
aż czas nas rozdzieli gdy ostanie zorze
zduszą naszą miłość we śmierci niebycie.
Nie mogę cię zabrać do obcego kraju
chociaż na fregacie jest wolna kabina
bo tam w małej chatce przy palmowym gaju
czeka na mnie żona już z zazdrości sina…
Zabierz mnie kochany ze sobą za morze
tam będę dla ciebie nianią w waszym domu
siądę sobie z boku, zmysły upokorzę
i życie przepędzę nie skarżąc nikomu
Nie mogę kochana wziąć ciebie za morze
abyś była sługą w mojej małej chatce
bo tam tylko jedno jest małżeńskie łoże
i serce by pękło mojej starej matce.
Zabierz mnie kochany ze sobą za morze
tam będę ci obcą dziewczyną nieznaną.
Nie mogę mój skarbie i nic nie pomoże
bo ty zawsze będziesz moją i kochaną…
Sz. K.
13.10.2019r.
Szkoła
(poświęcony pamięci Pana od polskiego - Stefana S.)
Szkoło moich wspomnień widziana z oddali.
Znów siedzę w swej ławce nad zeszytem w linie…
klasówka z polskiego, temat: opis sali.
I o czym tu pisać? Pała mnie nie minie
Bierut, Rokossowski, orzeł bez korony
katedra z dziennikiem i kałamarz w ławce.
Lecz polski to pestka! przedmiot ulubiony
Jak kurczak z rosołu podany w potrawce!
Wracają kajety do swych właścicieli.
Czerwony atrament na okładkach krzyczy.
Tyle napisali, ile tu widzieli…
ten minę ma rzadką, tamta - cicho ryczy.
Pan zeszyt mi zwraca i mówi te słowa:
Dostałeś pięć z plusem, to praca wzorowa!
6.01.2019
Autor opisał autentyczne wspomnienie ze swych lat dziecinnych
Sonet poświęcony ludziom wielkich serc i umysłów
Ich pasje
Obrazy, jak kwiaty rzucone na ściany…
Blejtramy natchnieniem swoich twórców syte,
kościoły i łąki, pól złocone łany
sercem malowane i fałszu wyzbyte.
A wokół się słowo unosi wiązane
O czasach i ludziach żyjących w pamięci…
Gdzie Wy dziś Istoty, tak bliskie, kochane?
- My, z Wami na wieki – tam, gdzie wszyscy święci!
Żywi tu przychodzą ze szronem na skroni
I stawiają cele godne wielkiej chwały
bo póki coś robisz, czas Ciebie nie goni.
Znów czujesz się młody, szczęśliwy i mały
jak dziecko co tulisz ze sercem na dłoni
oddany swym pasjom, bez reszty i cały…
5.01.2019
Dąb
Zielonym maleństwem przyniosłem cię z lasu…
Dwa listki rozpięte na wątłej szypułce.
Ty, dziecię olbrzyma i synonim czasu,
na dukcie wyrosłeś, a nie w leśnej szkółce.
Cudem cię minęły koła wielkiej lory,
co z hukiem obiegły twe życia pragnienie.
Ona, smagłe lasy i przepastne bory
unosi ku miastu jak ciche skinienie.
Teraz, w mym ogródku niby król w koronie,
wynosisz się dumnie nad dachem budynku.
Ty - mocarz w rozkwicie - mnie, szron zdobi skronie…
Żegnaj mój kochany i dorodny synku.
Wspomnij mnie po wiekach, gdy wiosna cię zbudzi
bo taki los dębu, a taki los ludzi…
31.12.2018
„Mimozami jesień się zaczyna”
Nawłoć szczerym złotem zasnuła opłotki
zwiastując jesieni czas słoty i pluchy
dojrzewają grusze roniąc owoc słodki
który lepkim sokiem brudzi mi paluchy…
Tak jesień postrzegam w błogi czas pokoju
kiedy żółte wiechy kołyszą mimozy
lecz cudem minąłem czas wojny i znoju,
czas wielkiej pogardy, cierpienia i grozy…
Gdzie wy dziś jesteście bliscy mojej duszy
którzy trafiliście na czas strasznej wojny.
Co, pamięć o losie i o śmierci skruszy?
Który to już wrzesień, barwny i upojny
wraca do mych jaźni jak natrętna mucha.
Syn, jeszcze zapyta – wnuk - wcale nie słucha…
- 09. 2018
Aleja akacji
Była jak korona nad gościńca brukiem
co dążył ku glorii pałacowej bramy…
Latem, łoskot kopyt napełniał ją hukiem
zimą, w ciepłych saniach chowały się damy.
Piękna była wiosną gdy akacja wonna
osypała kwieciem paradne diademy.
Wtedy zieleniała stara sosna gonna
i krople żywicy toczyła ze tremy…
Cudzie zachowany w mej ulotnej jaźni,
takim ciebie widzę gdy przymknę powiekę
bo tylko obrazek widzę w wyobraźni
gdy idę twym śladem nad szemrzącą rzekę.
Jaki ciebie diabeł przeznaczył na ścięcie?
ja tego nie zgadnę – przekracza pojęcie.
13.01.2017
Nostalgia
Wiosną do znajomych powracam komyszy…
na dukty śród kniei półmrokiem spowite.
Tam duchy kolegów spotykam wśród ciszy
i wspomnień obrazy, jak cienie rozmyte…
Tam swoje najlepsze przepędziłem chwile
z wierconym żelazem zwieszonym przez ramię.
Teraz, już to wszystko czas pogrążył w pyle,
Lecz piętno zostawił, niezatarte znamię…
Tę siłę fatalną co siedzi w mym sercu
I wiosną porywa ku urokom lasu,
gdzie wzorem zielonym pisze na kobiercu
pieśń nowego życia i testament czasu.
Nostalgia człowieka wyciąga z pieleszy.
Podąża do lasu i smuci i cieszy…
15.04.2018
Powstańcy
Spracowane ręce, poorane lica…
Ilu was pamiętam zapisanych w jaźni.
Wasze imię nosi dziś moja ulica
kroczycie nią dumni, zbrojni i wyraźni…
Ale jeno w wizji wzbudzonej obrazem…
Potomni wydali album na stulecie.
O tych, co nie byli pędzeni rozkazem…
Dzisiaj, już żadnego nie ma na tym świecie.
Pomniki z kamienia i hołd na papierze.
Za młodość Ojczyźnie oddaną w ofierze
Wy, chłopcy bez butów. Wy, dzielni żołnierze!
Wierni językowi, wierni swojej wierze
Ziemi wielkopolskiej daliście swój trud.
I wolność wzięliście i to był Wasz cud!
- 06. 2018r.
Kwiaty Wołynia
(sonet pamięci wołyńskich dzieci)
Wy, kwiatów Wołynia nie rozkwitłe pąki
nienawistną ręką zerwane w ogródku…
Kędy wasze niwy, zagrody i łąki?
Dusze pogrążone w niedoli i smutku…
Kędy ojców groby zarosłe burzanem?
Wśród rozległych stepów ukraińskiej dali.
Tam, każdy poranek Polak witał z Panem
dziękując, że żyje a wioska nie pali…
Tam, matki swe dzieci powierzały Bogu
stojąc na peronie stacji w Podwysokiem.
Tam, po raz ostatni na swej wioski progu
żegnały swą ziemię, płacząc łzawym okiem.
Potem, poprzez Kraków i Pieskową Skałę,
czerniejewski pałac, po glorię i chwałę…
17.10.2018r.
„Ikonka Siergija”
Miejsce to sam diabeł wybrał na swe kpiny
łącząc dwa jeziora mostu wąską szyją…
Boże, zbaw poległych i daruj im winy.
Pokój ześlij na tych, którzy dziś tu żyją…
Tutaj urządzili swoje Termopile
stawiając zaporę germańskiej nawale.
Dziś, miasto pamięta te tragiczne chwile
czci każdą rocznicę, cześć oddaje w chwale…
Ale gdzie mogiłę ma żołnierz ze wschodu
o którym tak smutno pisze Odojewski?
Leżał tu jak bryła zmarzniętego lodu
i tylko ikonka – Pankrator Niebieski
poprzez politruka wyrzucony w śnieg
na wieki w historii, zapisał swój ścieg…
14.09. 2019
Sonet poświęcony pamięci rosyjskiego żołnierza, który zginął w 45 roku podczas wyzwalania Kłecka. Historię tę opisuje Włodzimierz Odojewski w tytułowej książce. Czy jej bohater miał na imię Siergiej? Tego nie wiemy, ale faktem jest, że w woreczku na szyi miał ikonkę Chrystusa Pankratora, którą autor książki odszukał w śniegu i przechował jak relikwię.
Admirał
Żyłeś dla wartości wyższych niż złudzenia
nacji, której byłeś synem z racji ojców krwi…
Pokochałeś Polskę nad wolę istnienia
dla niej się wyrzekłeś języka i czci…
Wielki admirale floty bez okrętów.
Ty, który broniłeś wybrzeża i Helu,
byłeś niby kryształ pośród ludzkich mętów.
Nigdy nie zdradziłeś, nie wyparłeś celu…
Ojczyźnie z wyboru służyłeś po grób
póki serce biło - Ty wielki Polaku.
Dziś, w glorii powracasz za graniczny słup
witaj bohaterze, żołnierzu, rodaku!
Spoczniesz w Panteonie gdzie najświętsze wiano
uczczony na wieki – Imię zapisano…
Sonet napisany ku wiecznej pamięci admirała Józefa Unruga w dniu Jego pogrzebu
1.10. 2018
Zieleniów
Jar, niby wąż kręty rozdzielał zagrody
sunąc poprzez wioski uśpione komysze.
On dzielił chałupy, ale nie narody -
każdy miał tu swoją, ojczyznę i ciszę…
Tutaj Ukrainiec z Żydem po sąsiedzku
i Polak katolik z Niemcem protestantem
chwalili świat boży siedząc na przypiecku
i nigdy do siebie nie zwracali kantem.
Tak było do czasu „pierwszego sowieta”
kiedy mały Antek stracił swego ojca…
Szóstkę małych dzieci miała ta kobieta,
wdowa i ofiara sąsiada mołojca
co do bożej cerkwi zachodził na modły
a wobec bliźniego, okazał tak podły…
26.09. 2018
Sonet opisuje prawdziwą historię rodziny Antoniego Lacha, jednego z bohaterów książki "Życie przemija, pamięć pozostaje", wydanej przez Gminę Czerniejewo w 2017 roku.
Kobieto…
„Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!”
ze żebra Adama stworzona w Edenie.
Ty, która nić życia zaczepiasz jak Kloto,
by owoc miłości zamienić w istnienie…
Jak cnoty twe sławić bez cienia obłudy,
gdy jesteś pragnieniem dla męskiej połowy…
Twe stroje paradne obiecują cudy
i żadne cię pióro nie opisze słowy…
Muszlo perłopławu klejnoty rodząca,
które świat zabiera na życia zagadki…
Tyś zawsze jedyna, ty kochasz do końca,
bo jedno jest tylko serce swojej matki…
Dziś, ósmego marca całuję Twą dłoń
i laur wdzięczności swej składam na skroń…
8.03.2015
Diogenes 93
Zaczekaj biedaku…
Co chciałaś maszyno?
Ja, jestem człowiekiem.
Rzecz jasna –CZŁOWIEKU!
Czy mieszkasz w pałacu?
Nie! Smętna maszyno – ja mieszkam w kanale.
Mój dom jest okrągły, okrągły i długi…
Ach! To po to lampa – ty straszysz nią szczury.
Mylisz się maszyno, świecę nią w śmietniku.
Więc, czemu nędzarzu, zwiesz mnie mechanizmem?
To i tak za dużo – jesteś tylko trybem.
…? – Żegnaj Diogenesie…
29.08.1993.
* * *
Odys 93
Wytrwale, jak Odys, wracam na Itakę.
Nie mam już swej łodzi…
Winda mym korabiem.
Na trzydziestym piętrze jest moje M 1.
W kuchni, na trójnogu, jedynym w tym domu
siedzi Penelopa.
Tka kilim żałobny – dla dwojga…
Gdzie są zalotnicy?
- Odeszli w pałace!
Gdzie łuk twój Odysie?
- rozpięty na niebie…
30.08 1983.
* * *
Sonet XLVI - Zygmunt
Wieść o Twym odejściu spadła na mnie gromem,
gdy ostatnie znicze już zgasły na grobie…
Nie miałem okazji pożegnać Cię „Złomem”,
więc, sonet ten piszę; pamięci, i sobie…
Czas płochy zawracam meandrami wspomnień,
na strony „Kroniki” pisanej przed laty…
Boże! Ty raz jeszcze swe wyroki odmień
i przenieś „Watahę” do Michała chaty…
Tam duchy Ich zgromadź hubertową nocą,
przy huku świerczyny płonącej w kominku,
a potem ich zabierz srebrzystą karocą
rozświetlonej Luny i ustaw w ordynku,
jak ongi gdy rogu słuchali przed łowem…
= + =
Ty, już jesteś w pełni, ja, stoję przed nowiem…
Pamięci Kolegi Zygmunta P.
3.10.2015 r.
* * *
Żołnierz wolności
Przy wiejskich chałupach dojrzewały grusze
bo wrzesień nad światem rozścielił swe tchnienie.
Niósł anioł ku niebu jego biedną duszę
a żywych dręczyło, rozdarte sumienie…
Teraz, Ci zmienili tablicę na grobie
aby dopasować treść do nowych czasów
Czy to sprawiedliwość odda dzisiaj Tobie?
Przecież, Ty na rozkaz poszedłeś do lasów…
Oni, z własnej woli tłukli się po kniei
i byli przez własną Ojczyznę przeklęci.
Ty, byłeś tym dobrym, oni - bez nadziei
że ktoś ich zachowa w łaskawej pamięci…
Tak wielka historiai wyrokami miota
jak pochód pijaka – od płota do płota…
27.02.2017r.
Sonet opisuje historię tablicy na grobie żołnierza KBW, któremu teraz zmieniono napis,bo nie pasował do współczesnej oceny tamtych czasów
* * *
Aleja akacji
Była jak korona nad gościńca brukiem
co dążył ku glorii pałacowej bramy…
Latem, łoskot kopyt napełniał ją hukiem
zimą, w ciepłych saniach chowały się damy.
Piękna była wiosną gdy akacja wonna
osypała kwieciem paradne diademy.
Wtedy zieleniała stara sosna gonna
i krople żywicy toczyła ze tremy…
Cudzie zachowany w mej ulotnej jaźni,
takim ciebie widzę gdy przymknę powiekę
bo tylko obrazek widzę w wyobraźni
gdy idę twym śladem nad szemrzącą rzekę.
Jaki ciebie diabeł przeznaczył na ścięcie?
ja tego nie zgadnę – przekracza pojęcie.
13.01.2017r.
* * *
Soli Deo
Ty, dziecię sieroce w niewoli powite,
słowem konającej złożone w ofierze…
Ta, prosząc o łaski dla Ciebie obfite,
ostatnie w agonii szeptała pacierze…
Powierzam cię synu… Tej co nie umiera
i zawsze przytuli do swojego łona…
W Niej, człowiek poczciwy nadzieje zawiera,
a ten co nie zwątpi, choć umrze – nie skona!
Tam, z małej Zuzeli, spod carskiego knuta,
gdzie bukwy Cyryla kładziono na papier,
wzniosła się legenda Polaków wykuta.
Lita jak żelazo, a harda - jak rapier!
Ideale ducha w powłoce tak lichej,
że ledwie na biret udzielono zgody…
Lecz, Ciebie Najwyższy w postaci tak cichej,
wyniósł nad mocarzy, wyniósł nad narody!
Nie miałeś dywizji za Uralu garbem,
aleś wrósł korzeniem w polskiej ziemi humus…
Ona była Tobie Ojczyzną i skarbem
i dla niej wyrzekłeś: Nigdy! - „non possumus!”
Dziś, patrzę w obrazek z Twoim wizerunkiem,
w małej bibliotece na obrzeżu miasta…
Tyś, naszą busolą i życia kierunkiem,
bośmy od Rzepichy, od Lecha, od Piasta…
Bośmy od mieszkowych z Dobrawą mariaży,
nigdy nie oddali ni wiary ni łanu.
Dziś, tyle dobroci widzę w Twojej twarzy.
Dziś, tyle rozumiem, dziś, dziękuję Panu…
6.08.2011r.
* * *
Niedźwiedź
Na gawrę niedźwiedzia zaszytą wśród boru,
gdzie Karwu uroczysk tajemne komysze…
Gdzie pałac zimowy cesarskiego dworu,
zapewnia sen błogi i bezpieczną ciszę,
spłynął pierwszy oddech budzącej się wiosny.
Może to był zapach żywicznych fluidów?
Może siwy żuraw swój klangor radosny
wydał, by obwieścić czas wiosennych Idów?
Któż to zgadnąć zdoła lichym mózgiem człeka…
Toczy się korowód po ulicach miasta,
od czasu dawnego, a może i wieka,
gdy orszak ten wodził sam niedźwiednik Piasta!
Człowiek zakutany w grochowe łęciny
dźwiga łeb ogromny kosmatego zwierza.
Za nim dziad garbaty i baba dla kpiny
swe wdzięki swawolnej gawiedzi powierza.
Dalej bocian biały żabkę w dziobie niesie -
do figli nie skory i pełen powagi.
Żandarm zaś pilnuje by w tym interesie
nie doszło do burdy, albo jakiej blagi.
Wokół bowiem konik strzela wielkim batem
i czarny kominiarz dziewki sadzą murzy,
lecz każdy chce zostać niebywałym chwatem
i coraz się który - w korowód zanurzy.
Tak naród radosny swym artystom płaci,
sypiąc drobnym groszem do puszki na siano,
gdy pochód się toczy od Straży do Gaci,
przez rynku uroki, gdzie najgłośniej grano.
Kapela ubrana w wielkopolskie stroje,
kroczy ku pałacu gościnnym podwojom.
A woda się leje – każdy bierze swoje:
dostaje się pannom, ofermom i wojom.
Tak mija w Czerniejewie powitanie wiosny,
w każdy Śmigus – Dyngus, odkąd sięga pamięć.
Idzie ulicami korowód radosny,
bo dla tego cudu… szkoda innych zajęć!
9.04.2016 r.
* * *
Sonet XXXVII - Testament Szkota
Szkot, kiedy poczuł ostatnie wezwanie,
prosi swego syna do łoża boleści.
To, będzie mój chłopcze… ostatnie nadanie,
więc sprawa dotyczy - majątkowej treści…
Zapisuję tobie wszystkie swoje długi,
które zaciągnąłem na karty i dziwki.
Przegrałem też proces - jutro będzie drugi,
ale ich ubiegłem - nie będzie rozrywki…
Zażyłem kropelki świętej Teofany,
które już zaczęły uwalniać mą duszę.
Proszę ciebie synu - bądź taki kochany…
Bo ja już odchodzę, a właściwie - muszę!
Niech cię przeto Pan Bóg ma w swojej opiece
i proszę cię bardzo - zabierz już tą świecę…
25.09.2013 r.
* * *
Sonet XXIX - Pióro
Wiosną na mokradła ruszyłem Dymacza
zwiedziony płynącym spod chmury klangorem…
Kto tak smutek nieci, płacze, czy rozpacza?
Para siwych ptaków płynęła nad borem…
Witajcie mej duszy kochane anioły
na niwach ojczystą opisane dolą.
Tu wioski uśpione, chaty i stodoły
na oścież otwarte ku łąkom i polom…
Ku niebu spowitym oceanu tchnieniem
napowietrznej sfery, która was tu niesie.
I piórko żurawie z puchu nikłym cieniem
składa pod mą stopą zabłąkaną w lesie.
Teraz na mym biurku niby skarb bez ceny
stoi w kałamarzu… jako źródło weny!
26.06.2014 r.
* * *
Sonet XLVI - Zygmunt
Wieść o Twym odejściu spadła na mnie gromem,
gdy ostatnie znicze już zgasły na grobie…
Nie miałem okazji pożegnać Cię „Złomem”,
więc, sonet ten piszę; pamięci, i sobie…
Czas płochy zawracam meandrami wspomnień,
na strony „Kroniki” pisanej przed laty…
Boże! Ty raz jeszcze swe wyroki odmień
i przenieś „Watahę” do Michała chaty…
Tam duchy Ich zgromadź hubertową nocą,
przy huku świerczyny płonącej w kominku,
a potem ich zabierz srebrzystą karocą
rozświetlonej Luny i ustaw w ordynku,
jak ongi gdy rogu słuchali przed łowem…
= + =
Ty, już jesteś w pełni, ja, stoję przed nowem…
Pamięci Kolegi Zygmunta P.
3.10.2015 r.
* * *
Stos
(sonet o spaleniu 11 zielarek z Gorzuchowa)
Jedenaście stosów stanęło tu rzędem,
na granicy dobra trzech starych wariatów.
Historia uznała, że było to błędem.
Krzyż tam postawiono i wazonik kwiatów…
Boże, który roki sprawujesz na niebie,
cóż Ciebie obeszły te biedne istoty?
One, na torturach zaparły i siebie!
Nawet matka córki; i życia ochoty…
Trzynaście lat miało spalone tu dziecko,
przez braci Szeliskich skazane na mękę.
Na wszystko patrzyło i Gniezno i Kłecko…
ale im Kiszkowo podało swą rękę…
W osiemnastym wieku, czy to dawno temu?
= + =
Boże! Ciebie pytam! Jak mogłeś; i czemu!?
2.08.2015 r.
* * *
Listopadowy sonet
Chmur siwych oparem wilgoci brzemiennych,
zniżył się listopad na gasnące światy…
Tysiące pokoleń, istnień bezimiennych,
czas zmienił przez wieki, w te drzewa, w te kwiaty…
w tych liści dywany we złocenia zdobne.
To wszystko jest marność zmieniona na drobne!
Tak mówił Kohelet w swej uczonej mowie…
Ale, ten co kocha – tak nigdy nie powie!
My, którzy idziemy na cmentarza ganki,
gdzie kości praszczura i matki wspomnienie.
Gdzie smutna mogiła zdradzonej kochanki,
kłuje ostrym cierniem zwichnięte sumienie,
zawsze jedną prawdę miejmy na swym względzie:
to wszystko już było – a kiedyś? – Nie będzie…
* * *
Katedra
Ty, dumny symbolu piastowego mitu,
wielkich wizjonerów wiekopomny tworze.
Od ziemi rodzonej aż do wieżyc szczytu…
dla ciebie Ojczyzno, dla ciebie – o Boże!
Chramie! w którym pierwszy nałożono diadem,
jednocząc lud polski ze świata stolicą,
by świętych przykazań połączyć nas ładem
i dusze zespolić - wiary tajemnicą…
Gdziekolwiek cię rzuci los życiowej kpiny,
jeśli w twoim sercu polskie serce bije,
zatęsknij za miejscem i nie szukaj winy…
Wracaj myślą lotną gdzie katedry szyje,
niosą się nad wzgórzem twego ojca Lecha.
Tu, macierz Polaka, nadzieja, pociecha…
***
(dyplomacja wielkiej damy)
Znała jaśnie pani europejskie danse
i ruskie ze wschodu pościągane zbytki...
Świat kusił iluzją i czynił awanse,
lecz ciągle szukała - swej Świątyni – skrytki...
Paryskie bulwary, petersburskie zorze
pełne konwenansów życie wielkich dworów...
Potajemne spiski i zamknięte loże,
jaskinie podłości - śród blichtru kolorów...
Zakłamane życie godności wyzbyte,
nigdy nie poznane szerokiemu światu.
W tajemnej komnacie serca jej ukryte,
znane było przecie kochanemu bratu...
Zaścianku śród łanów, niby dąb śród kniei,
co dźwiga szeroko rozdęte konary.
Spichrzami brzemienny jak róg Amaltei,
byłeś Telimenie potrzebny do pary...
Tu lud jej rodzony żył pośród natury,
pieszcząc obyczaje ojców i pradziadów.
Dziewki na kształt rzepy i chłopy jak tury
mieli swoich wrogów, braci i sąsiadów...
.
Żyli „urodzeni” we dworkach z modrzewia,
mając za sąsiada ruinę z kamienia...
Czas i śmierć dziedzica, wydarły jej trzewia
i była tu komuś, wyrzutem sumienia...
Kto przecież mógł poznać serc tajemne cieśni,
małych sobiepanków na udzielnych włościach...
Dziwne też nucono po zapieckach pieśni
i różne sekrety... skrzypiały im w kościach...
Może ksiądz bernardyn z szerokiego świata,
poznał jakieś dziwy na świętej spowiedzi...
Ale jego serce, jak więzienna krata,
kapturem spowite - pod habitem siedzi...
Dziwne były mnicha i słowa i gesty,
gdy liczne zaścianki na Litwie odwiedzał...
Wielu nie wierzyło, że chodzi dla kwesty.
Ale sam nikomu tego nie powiedział...
Nie miał swego domu - w Soplicowie siedział
i czynił opiekę na kształt rzymskiej Westy.
Nad kim to wszelako – tego nikt nie wiedział.
Milczały jak głazy zapiski Bolesty...
Rejent, miał depozyt, ale go nie tykał.
Wierny swej profesji czekał onej chwili,
gdy depozytariusz... z Bogiem się spotykał...
Wtedy, urzędowo wieko się uchyli...
Ile takich puzder kryło ludzkie losy?
A nigdy ich treści nie poznali ludzie...
Jednych, śród niesławy spopieliły stosy...
Inni, żyli godnie - wszelako - w obłudzie...
Kto służąc Ojczyźnie pod zaborcy knutem
Może być zmierzony na wadze Temidy?
Było, że umierał przyduszony butem,
śniąc w chwili ostatniej o wolności zwidy...
Znali na zaściankach swe życie miejscowi.
Godząc się i tłukąc śród sąsiedzkich waśni...
Ale Telimena, Hrabia, Robak – nowi.
Bywali przedmiotem wydumanych baśni...
Niby to nie obcy, a jednak nie nasi.
Zbyt długo po świata błądzili stolicach.
Bliskość pochodzenia - piętna nie okrasi,
co inne kultury wyryły na licach...
Miała Telimena sekretów bez liku...
To przystoi damie z szerokiego świata...
Tutaj zajeżdżała... niby dla pikniku.
Lecz - chwile tajemne, spędzała u brata...
Tak zwała kwestarza, księżulę Robaka.
Co mało się dziwnym zdawało wieśniakom.
Bo takoż jak ona, chodził za dziwaka...
Ale kto mądrości miał przydać szarakom !?
Żyli hreczkosieje na swoich zaściankach,
brząkając szabelką na ruskie porządki...
Ale swe rubelki... w ich trzymali bankach
i dbali najbardziej… o swe własne grządki...
Miała wielka dama krewniaków w Koronie.
Aż kędyś pod Gniezna starego tynami...
Gdzie przodków jej sławnych posiwiałe skronie,
strawiły swą młodość w walce z Teutonami.
Tam książę jenerał pod Kościuszki kosą,
ruszył Wielkopolsce na powstania wsparcie...
I bardzo czerwoną ziemię skropił rosą...
Bo był to bohater i serce miał czarcie!
Męską jest dziedziną fechtować żelazem
I srogiej swym wrogom udzielać nauczki...
Niewieścią zaś przecie - za boskim rozkazem,
całkiem nie konieczne... jest splatanie włóczki!
Paryskie salony, petersburskie dacze,
znały Telimeny rozliczne talenty...
Teraz, u Robaka nad swym losem płacze,
a wszystko zna jeno, sam Pan Bóg co święty...
In Domine partis... Ojczyzna w potrzebie...
Niech Bóg ci wybaczy - ja cię tu rozgrzeszam...
Sąd nam sprawiedliwy, będzie jeno w niebie...
Pro publico bono... choć grzeszę – pocieszam...
Francuz ku nam ciągnie i wielce nas kusi...
Ale kto zna tajne zamiary mocarza?
Co zrobi, gdy ruskie regimenty zdusi?
Trzeba znać sekrety – to nie upokarza!
Siostro! Bohaterko tajemnego frontu!.
Zbliż się do namiotu generała Neya...
Ja, póki nie zatrę litewskiego lontu,
aż miła od ciebie przybieży nadzieja...
Bracie! Czyli wolno uczciwej kobiecie,
używać swych wdzięków... choćby w wielkiej sprawie?
Ja brzydzę się sobą... mężczyźni... czy wiecie?
Ja cierpię na duchu, umieram ja prawie!
Ledwie powróciłam z Suworowa daczy,
do mojej świątyni by serce podleczyć…
A ty mi swe racje wykładasz na tacy,
które tak mnie peszą... lecz, nie śmiem zaprzeczyć...
Muszę jeno przejrzeć swe paradne brosze,
czy wszystkie w porządku są misterne druty.
Przecież nie dla zbytku tę platynę noszę...
„Klucze wiolinowe” - to nie chińskie nuty!
Mam parę diademów we paradne sztychy
i gorset pod którym się skrywa staniczek.
Angielscy kasiarze skryli tam wytrychy
i zamiast fiszbinów... nie jeden pilniczek!
Jutro się hrabiemu zamówię z wizytą
i łacno go skłonię do tej eskapady.
Dama mając misję, tajną i ukrytą,
musi mieć anturaż – takie są zasady...
Hrabia, choć fanfaron i fircyk nie lada,
sam do pięknej pani smalił swe cholewki.
Znając konwenanse, nie chciał wyjść na dziada...
Zgodził, choć wyczuł tu posmak wiadomej polewki...
Jakże bowiem dama o takiej pozycji,
mogła proponować dwuznaczne wojaże?
Cóż, nie brak mu było, herbu, aparycji...
Ale coś tu cuchnie - czas bliski pokaże...
Myśli miał roztropne, a nie często miewał.
Bo francuskie chłopy tęgo go potłukli,
kiedy serenadę na winnicy śpiewał...
Teraz, blizny hańby ukrywał śród pukli.
Nie były to bowiem rany od rapiera,
tylko omłotowej pospolitej lagi...
A taka zniewaga, przez lata doskwiera
i człowiek się czuje, sam przed sobą nagi!
Wysłał przez lokaja stosowne rozkazy,
dla zgrai dżokejów i dozorcy psiarni.
Pani zaś pachnidła i nimbu wyrazy,
sam ruszył zaś stroić, przy blasku latarni.
Nie było potrzeby takiego pośpiechu,
ale mości hrabia był wielkim narwańcem...
Dostał tedy nagłej... przypadłości śmiechu
i, zajął do ranka najmodniejszym tańcem.
Dni parę minęło, czyszczono kolaskę
i liczne już puzdra napełniono bytem...
Misterny kuferek dzierżył sporą kasę,
ale sytuacja - zaskoczyła zgrzytem...
Siostro ukochana! W Tobie ma nadzieja!
Słyszy Telimena - i widzi Robaka.
Nie znajdziesz sposobu, na głupca, złodzieja...
Ani na szlachcica, polskiego głuptaka!
Jegry hrabię wzięli! Trzymają pod strażą...
Musisz pilnie bieżyć do majora Płuta !
Za późno już będzie, gdy w Sybir przekażą
i pobłogosławią na drogę ze knuta!
Nie jeden się wariat nawet tam nie stawi...
znam ruskie ukazy jak swoje sukmany.
Ryków szubienicę tu szybko ustawi
i zwisną na sznurze... jak stare łachmany!
Pro publico bono! Siostro! wybacz klesze!
Nie dla siebie proszę - jeno dla tych dziatek...
Już ci błogosławię, a jutro rozgrzeszę...
dziś, nie mają ojców... a jutro - bez matek!
Smutną miała minę, ale próżna rada...
Wzięła więc kuferek w amorki ozdobny.
Sprawdziła zawartość i rzekła – tak nada...
Był tam przedmiot mały, do gąbki podobny...
I mały flakonik z tajemną miksturą -
tudzież parę innych fikuśnych detali...
Przez nie bystra dama zawsze była górą!
Lecz, na tym się księża… bynajmniej nie znali...
Co działo się potem, nie bądźmy ciekawi...
Rankiem już pan hrabia wrócił na kwaterę.
Gdzie diabeł nie może – tam babę postawi,
a Płut w swym ukazie, stosowną literę...
Potem wyruszyła Telimena w drogę,
na spotkanie wielkiej Bonaparta armii.
Hrabia każdej nocy pociesza niebogę...
Śpiewa serenady i wybornie karmi.
Ozdobne puzderko wciąż uchyla wieczko
i sporo ubyło cudownej miksturki...
Nie będzie się dama... mocować ze świeczką!
Ani też z wyciorem, od starej dwururki!
Tak toczą się dzieje ludzkiego rodzaju,
śród znoju, udręki, a pieszczot czas krótki...
Niebo dla każdego - utracono w raju.
Miłosć, drogi bracie, najlepsza na smutki!!!
Sz. K.
21.09.2008r